Oorspronkelijk was het plan om het open frame op te bouwen in drie modules van elk 80cm diep en 60cm breed. Een frame bestaat dan uit drie latten van elk 80 cm lang van de toeschouwer af gericht, en twee latten van elk 60 cm lang haaks op de kijkrichting van de toeschouwer, eentje voor en eentje achter. En dan drie van die frames. Zoals in dit kleine schema (dat ik nog moet maken).
De modules moesten los gemaakt kunnen worden van elkaar, zodat de baan eventueel in drie delen getransporteerd zou kunnen worden. Buiten de drie basismodules was er ook een stationsmodule en een opstelterrein module, die zich uitstrekten over meerdere frames.
Op een goede dag besloot ik echter dat ik te weinig ruimte had in de lengte, dus bedacht ik dat er een vierde frame ingelast zou moeten worden. Daarmee kwam de totale footprint dus op vier frames van 80 diep en 60 breed, een totale lengte dus van 240cm.
En daar heb ik een tijdje aan gewerkt. Af en aan, en soms maandenlang niet. Uiteindelijk ben ik tot het houtwerk voor de twee “wokkels” gekomen, maar verder niet.
Want op een gegeven moment zag ik het licht. De overgangen tussen de modules waren, met de lichte schaal N treintjes, ware hindernissen die moeilijk onder de knie te krijgen waren. De drie basisframes van elkaar scheiden en weer herenigen was in theorie wel mogelijk, maar in de praktijk nauwelijks mogelijk: Teveel electrische verbindingen moesten verbroken en weer hersteld worden. En de nauwkeurigheid waarmee alles zou moeten gebeuren was praktisch ook nauwelijks haalbaar. Bovendien begonnen de afmetingen tegen me te werken: Het project werd zo groot dat ik er af en toe ook gewoon geen zin in had. Dus dat moest anders.
Wat blijft: Het open frame. De diepte van 80 cm. Wat gaat: De mogelijke scheiding van de frames: Het wordt allemaal 1 enkel open frame. De breedte van 240: terug naar 180. Zo wordt het project beheersbaarder. En, zo bedacht ik, als ik ooit moet verhuizen krijg ik een baan van 180 cm rechtstandig wel door een normale deur, een baan van 240 niet. Dus de baan heeft nu weer verhuisbare afmetingen.
Wat ook blijft: Station en opstelterrein zijn in principe nog modules. Ook electrisch en technisch afkoppelbaar. Of ze in de praktijk ooit nog ontkoppeld zullen worden is nog maar de vraag, maar bij de bouw leverde dit in ieder geval grote voordelen op: Deze units konden afzonderlijk gebouwd en getest worden, als sub-projecten. En dan als geheel in de baan worden geplaatst. Wie weet is dit later ook nog een voordeel, als storingen moeten worden verholpen. Dus alles nbij elkaar, zie het nieuwe schema voor het open frame (dat ik nog moet maken):